feb-2012
Salar de Uyuni in Bolivia
In het dorpje San Cristobal was er dus geen geautoriseerd tankstation en er hingen camera’s om dit te controleren. (Of dat nu alle videobanden gecontroleerd zouden worden, is nog maar de vraag). Maar we kregen niets, de pompbediende was resoluut, NIETS.
Als pragmatische Nederlanders vroegen we naar een andere oplossing, er werd aan ons uitgelegd dat er ergens achteraf nog wel iemand benzine verkocht. Helaas dat tentje konden we niet vinden. Dus uiteindelijk bij een garage een jerrycan geregeld (met slang) en naar de pomp gereden, de auto hadden we aan de weg laten staan zodat we niet met de kentekenplaat op film vastgelegd zouden worden.
De pompbediende zag dit en begon weer druk te gebaren en ‘NO’ was weer het antwoord.
Toen wist ik het niet meer en ben weer naar het kantoor naar binnen gegaan en nogmaals alles uitgelegd dat we toch echt benzine nodig hadden en we GEEN Chilenen waren, (ligt hier nogal gevoelig). Uiteindelijk, want ik ging nergens heen kwam er een andere man mee bemoeien en samen met de kantoorbediende hebben ze tegen de pompbediende gezegd dat ze het zelf wel zouden doen. De auto mocht voor de pomp staan en zij gingen voor ons tanken. Uiteindelijk hielp de pompbediende ons ook, maar niet van harte. We gaven het afgesproken bedrag en konden we uiteindelijk onze reis vervolgen. We hebben overigens wel getankt tegen de Boliviaanse koers, en niet de Internationale koers (x3).
Toen we aankwamen in Uyuni was overal de stroom uitgevallen. Banken en sommige restaurants hadden generatoren, maar de tankstations niet. Dus op de dag van vertrek hebben we eerst 3 uur in de rij gestaan en toen zijn we op zoek gegaan naar een tentje waar ze benzine verkochten. Daar hebben we gelukkig handmatig 40 liter in de auto kunnen gooien, zodat we onze trip konden vervolgen.
Na dus wat spannende dagen, was eindelijk het hoogtepunt van de 3-daagse tour daar, de wereldberoemde en 1 na grootse zoutvlakte van de wereld: Salar de Uyuni in Bolivia.
Omdat het Boliviaanse winter is, was de zoutvlakte niet droog maar stond daar water in. Ieder seizoen heeft natuurlijk zijn unieke eigenschappen.
Vanuit het dorp Uyuni zijn we naar de zoutvlakte gereden, zo’n 30 km verder. Om op een soort plateau te komen, waar minder water op stond, moesten we, je raadt het al, door water rijden. We waren er in de middag en de zon scheen mooi over de zoutvlakte. We zagen op het plateau verscheidene toerauto’s staan en we zijn gaan varen. Heel voorzichtig reden we naar het plateau alwaar we schitterende foto’s hebben gemaakt. De ironie is ons niet ontgaan dat Remko juist met zijn blote voeten op de grootste zoutvlakte van de wereld staat.
Aan de rand van de zoutvlakte staat een zouthotel, waar alles van zout is, de bedden, stoelen en tafels. Wij hebben daar alleen wat gedronken en de nacht voor het hotel doorgebracht in de auto..
[ngg_images gallery_ids=”93″ display_type=”ds-nextgen_royalslider”]